Ik herinner me nog het gezegde van vroeger: ‘Je kunt beter met de Volkskrant fout zitten dan goed zitten met de Telegraaf’. Het markeerde het verschil tussen de verlichte hoogopgeleide elite van Gutmenschen en de bekrompenheid van het lager–opgeleide gewone volk.

Daar moest ik aan denken bij kennisneming van het verschil in de wijze waarop over de recente klimaattop in Parijs door deze kranten werd gerapporteerd. In de Volkskrant heerste euforie met juichende koppen als: ‘Eén front tegen de opwarming’, ‘Redden van de planeet verenigt de wereld’, ‘Akkoord gaat verder dan velen verwachtten’, ‘De kracht van meesterdiplomaat Laurent Fabius’. De berichtgeving in de Telegraaf bood in vergelijking daarmee een schril contrast, met koppen als: ‘Klimaatakkoord is boterzacht’, ‘Zonder verplichtingen uitstappen’, ‘Elke keer hetzelfde circus’.

Ondanks het feit dat Ben van Raaij in de Volkskrant een degelijk en informatief artikel over de conferentie heeft geschreven, heb ik toch het gevoel dat hij zich te veel heeft laten meeslepen door het enthousiasme dat zich aan het eind van de rit van de deelnemers, inclusief de vertegenwoordigers van de media, heeft meester gemaakt. Van een journalist wordt enige distantie verwacht. Pas dan kan hij zijn lezers op neutrale en objectieve wijze bedienen. Dat gevoel kreeg ik niet bij lezing van zijn verslag.

In de Telegraaf daarentegen wist Harry van Gelder met chirurgische precisie de Achilleshiel van het verdrag bloot te leggen: het niet verbindend karakter daarvan en de uitstapclausule.

Verschillende politici en media hebben beweerd dat het verdrag bindende verplichtingen zou bevatten, maar dat geldt niet voor de reductie van de CO2–uitstoot. Deze bewering behoort dan ook tot de gebruikelijke desinformatie van de officiële klimaatpropaganda, die door verschillende media kritiekloos werd overgenomen. De reductieplannen die de meeste landen hebben ingeleverd, zijn niet meer dan inspanningsverplichtingen. Er staat geen straf op als landen die niet halen – slechts ‘naming and shaming’. Maar wie bekommert zich daar nog om als over vijf jaar blijkt dat de temperaturen niet zijn gestegen of zelfs nog zijn gedaald, hetgeen door een groot aantal wetenschappers nog steeds als een waarschijnlijk(er) scenario wordt beschouwd?

Verder kunnen landen ongestraft hun deelname aan het verdrag opzeggen. Het is als een huwelijksakte waarin is bepaald dat men zonder poespas door simpele opzegging kan scheiden, zonder alimentatie te hoeven betalen.

Voor staatssecretaris Dijksma was het einde van de conferentie magisch moment’ … evenals de traditionele Afrikaans regendans. Maar dat laatste zei ze er niet bij. Voor kritischer geesten was het een angstwekkend hoogtepunt van de klimaathysterie. Een ernstig geval van collectieve verstandsverbijstering.

Erkend werd dat als men alle nationale plannen bij elkaar optelt, de 2–gradendoelstelling zal worden overschreden. Maar hoe weet men dat eigenlijk? Dat weet men door berekeningen op basis van klimaatmodellen. Maar dat is toch een wankele basis. Immers, die kunnen nog niet eens het verleden voorspellen, laat staan de toekomst. Maar een kniesoor die daarop let. We leven immers in een politieke virtuele werkelijkheid wat het klimaat betreft.

In tegenstelling tot het huidige Kyoto–akkoord kent de opvolger daarvan geen bindende verplichtingen meer ten aanzien van de terugdringing van de CO2–uitstoot. In plaats daarvan is er een waslijst gekomen van ‘Intended Nationally Determined Contributions’ (INDC’s), waarin de deelnemende landen hun voorgenomen inspanningen hebben gespecificeerd. Maar dat is op basis van vrijwilligheid. Er staat geen straf op als landen die niet halen.

Hoe het ook zij, de opvolger van Kyoto impliceert een significante verlaging van het ambitieniveau in vergelijking met het oorspronkelijke verdrag. Dus in de ogen van de groenbevlogenen een stap achteruit. Voor westerse landen die tegenstander zijn van ‘decarbonisering’ – een woord dat overigens niet in het verdrag staat –, zoals de Visegrad–landen, biedt het een flinke steun in de rug.

En hoe hard zijn de toezeggingen voor klimaathulp à 100 miljard per jaar? De betrokken tekst in het verdrag geeft geen aanleiding tot het vermoeden dat er binnenkort grote bedragen zullen worden overgemaakt. Wel zal waarschijnlijk een deel van de reeds toegezegde reguliere hulpverlening worden omgedoopt tot ‘klimaathulp’. Een sigaar uit eigen doos dus!

Wat velen niet beseffen, is dat de EU in aanloop naar Parijs had beloofd om haar eigen uitstoot tegen 2030 te verminderen met 40% onder het niveau van 1990. Maar die belofte was voorwaardelijk en afhankelijk van de belofte dat alle belangrijke emittenten bindende verplichtingen zouden aanvaarden. In tegenstelling tot het oorspronkelijke Kyoto Protocol, dat afloopt in 2020, kent het nieuwe akkoord geen bindende verplichtingen. In deze nieuwe situatie mag worden verwacht dat de armere Europese lidstaten, zoal de Visegrad–landen, zich zullen verzetten tegen het omzetten van de eigen voorwaardelijke doelstellingen in bindende verplichtingen. Ook de meer ambitieuze, unilateraal vastgestelde verplichtingen, waartoe een land als Engeland bijvoorbeeld heeft besloten, zullen onder druk komen te staan. En de huidige Britse regering zal er geen traan om laten om deze te verlagen.

En zal het verdrag leiden tot een vermindering van de mondiale CO2–uitstoot? China, dat nu al verantwoordelijk is voor de helft van de wereldwijde CO2–uitstoot, heeft verklaard van plan te zijn nog zoveel kolen–gestookte elektriciteitscentrales bij te bouwen dat zijn uitstoot van CO2 rond 2030 zal verdubbelen. India verwacht een verdrievoudiging. In de hele wereld zijn er plannen voor de bouw van 2.500 van deze centrales, omdat kolen de goedkoopste bron van energie vormen.

De Britse wetenschapsjournalist, Christopher Booker, concludeert dan ook:

So Paris does indeed mark a historic turning point. It is the moment when the political panic over climate change finally begins to collide with inescapable realities. However much President Obama and the EU may still want to commit economic suicide by abandoning those fossil fuels which alone make modern civilisation possible, the rest of the world just isn’t going to follow. And this leaves us in the West in a very odd position.

En wat zou dit akkoord nu aan netto afkoeling opleveren? Met behulp van dezelfde modellen als die van het VN–klimaatpanel (IPCC) heeft Bjørn Lomborg uitgerekend, dat als alle landen zich aan hun voornemens houden, het effect daarvan op de gemiddelde wereldtemperatuur in 2030 slechts 0,05 C zou zijn en 0,17 C in 2100. Dat valt op een thermometer niet waar te nemen.

Het officiële politieke klimaatcircus heeft zich inmiddels volledig los gezongen van de wetenschap. Niemand schijnt zich te realiseren dat het nogal bizar is dat men zoveel heisa maakt om de opwarming van de aarde – een verschijnsel dat zo’n 18 jaar geleden vanzelf is gestopt. Dat geldt natuurlijk niet voor de klimaatsceptici of ‘climato–réalistes’, zoals zij zich in Frankrijk noemen. Die volgen de ontwikkelingen in de wetenschap op de voet.

Enige maanden geleden hebben de Franse ‘climato–réalistes’ een ‘Collectif’ opgericht. De eerste publieke manifestatie van het ‘Collectif’ was een francofone conferentie, op 8 december jl., die door meer mensen werd bezocht dan verwacht. Ik heb nog nog nooit een dergelijke bijeenkomst meegemaakt waar steeds weer nieuwe rijen stoelen moesten worden aangesleept om nieuwkomers een plaats te bieden. Als pseudo–francofoon had het ‘Collectif’ ook mij uitgenodigd om een voordracht te geven. Een video–verslag van de conferentie is hier te vinden.

Voor een verslag van de conferentie van de Engelstalige klimaatsceptici te Parijs zie hier.

Wat de officiële klimaattop betreft kan de conclusie echter niet anders luiden dan dat de Parijse berg een (luidruchtige) muis heeft gebaard.

Voor mijn eerdere bijdragen aan Jalta zie hier.