Klimaatbeleid kost veel, héél veel geld en levert (zelfs als men de door de mainstream klimatologie gebruikte klimaatmodellen mag geloven, hetgeen niet verstandig is omdat zij nog niet eens in staat zijn het verleden te ‘voorspellen’, laat staan te toekomst) zo weinig afkoeling op, dat deze niet meetbaar is.

Volgens hen die bevreesd zijn voor een catastrofale opwarming van de aarde (een opwarming die zo’n 18 jaar geleden vanzelf is gestopt, over de oorzaak waarvan de klimatologische mainstream in het duister tast!) dient er een maatschappelijke transformatie plaats te vinden, waarbij het gebruik van fossiele energiebronnen drastisch moet worden teruggedrongen ten gunste van hernieuwbare energie (biomassa, zon en wind). Dit wordt ook wel decarbonisering genoemd. De klimaatbevlogenen schrikken er in het debat niet voor terug om allerlei onfrisse methoden toe te passen om hun doel te bereiken en critici de mond te snoeren, hetgeen wel met nobel cause curruption wordt aangeduid. Persoonlijk ben ik vele malen door de media uitgenodigd voor interviews. Deze gingen dan op het laatste moment om de meest onwaarschijnlijke redenen niet door. Vele andere klimaatsceptici hebben gelijke ervaringen.

Het klimaatdebat is derhalve niet alleen van belang om te voorkomen dat we honderden miljarden voor niets uitgeven, maar ook om weerstand te bieden aan de totalitaire tendenties van het ‘Eco Industriële Complex’.

Het internationale klimaatdebat wordt gedomineerd door de Angelsaksen: Amerikanen, Canadezen, Britten, Australiërs en Nieuw–Zeelanders, met tal van uitstekende klimaatsceptische websites. Ook in Duitsland is er sinds vele jaren een actief debat met als middelpunt de website van EIKE (Europäisches Institut für Klima und Energie).

Maar met enkele uitzonderingen, laten de MSM het in Duitsland afweten om daarover te berichten. Toch is de situatie daar beter dan in België en Frankrijk, die zo’n tien jaar achterlopen.

Een van belangrijkste redenen daarvan was de repressie aldaar door de academische klimaatorthodoxie, gesteund door de overheid en de media. Degenen die het vanuit de academische sfeer waagden kritische opmerkingen te maken over het opwarmingsdogma werden op allerlei manieren gedwarsboomd en waren zelfs niet meer zeker van hun broodwinning. Het ontslag van de Franse meteoroloog en weerman, Philippe Verdier, vormt daarvan het trieste hoogtepunt en bewijs.

Een dergelijke situatie leidt er natuurlijk toe dat klimaatsceptici, die ook hun hypotheeklasten moeten betalen, zich wel tweemaal zullen bedenken voordat zij uit de kast komen.

Maar al eerder heb ik ook persoonlijk met de machinaties van extreme AGW–ers (AGW = ‘Anthropogenic Global Warming’) kennis gemaakt. Het betrof hier een uitnodiging voor een discussie van het Belgische weekblad ‘Trends’ tussen de Belgische klimaatpaus, Jean–Pascal van Ypersele en ondergetekende. Van Ypersele was in de race voor het voorzitterschap van het VN-klimaatpanel, maar is het niet geworden.

Eerder schreef ik daarover:

De Belgische vice–voorzitter van het VN–klimaatpanel (IPCC), Jean–Pascal van Ypersele, heeft zich kandidaat gesteld voor de opvolging van Rajendra Pachauri. Van Ypersele staat bekend als een klimaatalarmist pur sang, die discussies met klimaatsceptici in de regel uit de weg gaat en hun activiteiten zo mogelijk zelfs tracht te verhinderen. Nochtans slaagde het Belgische weekblad ‘Trends’ er in hem te strikken voor een discussie met ondergetekende in Brussel aan de vooravond van de klimaattop in Bali in december 2007. De betrokken journalist, Eric Pompen, had veel tijd geïnvesteerd in de voorbereiding daarvan. Maar op een of andere manier verscheen er slechts een sterk verkorte en verwaterde versie van een halve pagina van het dubbelinterview in ‘Trends’. Tja, zo gaan die dingen in België. Daar stond tegenover dat de lange versie wèl op internet werd gezet. Ten einde deze aan de vergetelheid te ontrukken, volgt hier de onverkorte tekst.

Zie verder hier.

Maar ondanks de machinaties van Van Ypersele c.s. hebben de Belgen recentelijk een klinkende inhaalslag gemaakt met een klimaatdebat, waarin zowel protagonisten als antagonisten van de menselijke broeikashypothese (AGW = ‘Anthropogenic Global Warming’) op beschaafde – ja zelfs vriendschappelijke – wijze met elkaar discussieerden. Het kan dus toch!

De Belgische en Nederlandse klimaatsceptici hebben goede contacten met elkaar, hetgeen weer eens bleek uit het feit dat ‘onze’ Marcel Crok (wetenschapsjournalist met chemische achtergrond) en Bas van Geel (paleo–klimatoloog, UvA) tot de sprekers behoorden.

Zie verder hier.

Zoals bekend is de relatie tussen Vlamingen en Walen soms wat moeizaam. Op klimaatgebied zijn de relaties echter opperbest. De Franstaligen hebben zich nog weinig in België gemanifesteerd – zulks hoofdzakelijk vanwege de stelselmatige mediaboycot – maar waren wel opvallend aanwezig bij de eerste grote publieke manifestatie van het Franse ‘Collectif des climato–réalistes’ in Parijs en marge van de klimaattop. In het bijzonder gold dat István Markó (prof. chemie, verbonden aan de Katholieke Universiteit Louvain) en Drieu Godefridi (directeur van het Hayek Instituut in Brussel).

Voor de video’s van de conferentie zie hier.

Wat hem, naar mijn weten, in eigen land nooit is overkomen, is István Markó nu via de Engelstalige media gelukt: een heus TV–interview!

Onder de titel, ‘Scientist Exposes Climate ”Religion” …; Its Anti-Liberty Agenda’ presenteerde de ‘New American’ een video van een interview met hem, waarin hij ‘climatisme’ als religie kwalificeert en voor het overige geen blad voor de mond neemt wat betreft de uitslag van de recente klimaatconferentie in Parijs.

Bekijk hier.

Dit soort interviews zijn tot dusver volkomen ondenkbaar in Europa, waar de overgrote meerderheid van de MSM angstvallig kritiek op AGW mijden en de protagonisten van de klimaatscepsis stelselmatig podium weigeren. Zij handhaven een effectief cordon sanitaire rond de klimaatscepsis, net zoals de – door misplaatste politieke correctheid – aanvankelijk omfloerste berichtgeving over de aanranding van honderden vrouwen op het stationsplein in nieuwjaarsnacht in Keulen en soortgelijke aanrandingen in Zweden. Maar gelukkig is er internet.

Wat mij in de VS is gelukt, is mij nooit in eigen land gelukt. Hoe vrij is de meningsuiting nog in dit land in het licht van het opkomende ecototalitarisme?

Voor mijn eerdere bijdragen op Jalta zie hier.