Met nog ruim een week te gaan tot de eerste presidentiële voorverkiezingen in Iowa domineert Donald Trump zowel de media als de peilingen. Zijn politieke dood is al diverse malen afgekondigd, maar lijkt hem alleen maar sterker te maken en zijn aanhang fanatieker. Michael D’Antonio levert met perfecte timing een biografie af van een man die overschatting tot een kunst heeft verheven, bizarre uitspraken telkens overleeft en de Verenigde Staten – zo niet de wereld – fascineert.
Tijdens de 2011-editie van de fameuze Correspondent’s Dinner domineerde Donald Trump de bijeenkomst en verslaglegging ervan. Helaas voor hem niet op een positieve manier. Want zowel host Seth Meyers als president Obama namen Trump genadeloos op de hak. Niet zonder reden omdat Trump in de periode ervoor zich bekeerd had tot de birthers en publiekelijk en vasthoudend vraagtekens stelde bij de geboorteplaats van Obama en dus de legitimiteit van zijn presidentschap. De beelden van een almaar zuurder kijkende Trump terwijl Meyers grap na grap over hem maakte, spraken boekdelen. In de nieuwe biografie van Donald Trump getiteld Nooit Genoeg haalt biograaf Michael D’Antonio juist deze episode aan. Maar niet vanwege het feit dat Trump niet tegen een grap kan en blijkbaar wel ‘tikken’ kan uitdelen, maar als een klein kind ze ontvangt. Nee, voor D’Antonio is het tekenend dat op het moment dat Obama Trump (hard) aanpakt een bepaald triomfalisme zich van Trump meester maakt. Want daar staat toch maar de President van de Verenigde Staten die hem, de grote Donald Trump, alle aandacht geeft. Precies deze combinatie van publiciteitsgeilheid en zelfoverschatting vormt de kern van Donald Trump en daarmee de basis voor zijn succes. Want hoewel grote delen van de Verenigde Staten en nog grotere delen van de rest van de wereld Trump een al dan niet gevaarlijke pias vinden: succes heeft hij. De vraag is alleen altijd hoe groot dat succes in werkelijkheid is.
Precies deze combinatie van publiciteitsgeilheid en zelfoverschatting vormt de kern van Donald Trump en daarmee de basis voor zijn succes. Want hoewel grote delen van de Verenigde Staten en nog grotere delen van de rest van de wereld Trump een al dan niet gevaarlijke pias vinden: succes heeft hij.
Waarheid is wat je zelf gelooft
Donald Trump heeft een vaste tactiek wanneer mensen over hem schrijven: hij staat er in beginsel voor open, maar waarschuwt immer dat wanneer – in zijn ogen althans – je over de schreef bent gegaan, hij geen (juridische) mogelijkheid onbenut zal laten om de schrijver in het ongelijk te stellen. Bijzondere is echter dat de zaken waarnaar hij verwijst simpelweg niet hebben plaats gevonden of Trump niet in het gelijk hebben gesteld. Voor Michael D’Antonio is het (nog) niet tot een rechtszaak gekomen, maar halverwege de interviews met Trump en zijn omgeving werd elke toegang van de een op de andere dag ingetrokken. De reden: D’Antonio liet in één van de gesprekken vallen dat hij een journalist had gesproken die op Trump’s zwarte lijst stond.
Zo is dus de geautoriseerde biografie verworden tot een ‘gewone’ biografie, maar dat mag de pret niet drukken. Sterker nog, het stelt D’Antonio in de gelegenheid om een volledig beeld te geven van Trump. Een beeld dat realistisch en fair lijkt. Een biografie waarin D’Antonio veel van de uitspraken – met bewijs – onderuit haalt, maar tegelijkertijd constateert dat Trump oprecht zijn eigen waarheid gelooft en zo ook snel van mening kan veranderen. Dit gecombineerd met een neus voor publiciteit verklaart ook zijn nog steeds voortdurende succes in de voorverkiezingen bij de Republikeinen waar de paniek over het gebrek aan een overtuigende establishment-kandidaat alsmaar grotere vormen aanneemt. Maar het verklaart ook hoe Trump al decennialang in het publieke oog springt en – naast een aantal mislukkingen – ook vele successen variërend van vastgoed (zijn iconische gebouwen in New York, veelal met zijn eigen naam erop) tot televisie (The Apprentice) heeft voortgebracht. En dat allemaal op grond van het beeld van een selfmade man terwijl zijn vader Fred Trump – zoon van de Duitse immigrant Friedrich Drumpf – al één van de rijkste mensen van de V.S. was en zijn zoon daarop kon voortbouwen. Desalniettemin stelt zijn succes en (publicitaire) dominantie zijn vader in de schaduw.
Geen smoking gun
Deze biografie bevestigt een beeld van Trump dat al bestaat en geeft tal van voorbeelden waardoor de conclusie is gerechtvaardigd dat de man niet helemaal deugt en er ook wel vraagtekens zijn te plaatsen bij de manier waarop hij zijn commerciële succes heeft verkregen. Toch bevat deze biografie niet de smoking gun die Trump ten gronde richt. Simpelweg vanwege het feit dat vriend en vijand wel doorheeft hoe Trump in elkaar zit en hij juist vanwege de manier waarop hij zich manifesteert met meer weg komt dan menig ander in het publieke domein. Ikzelf heb altijd met veel plezier gekeken naar The Apprentice en zo Trump met zijn rare mondmimiek, idiote overdrijvingen en hang naar (ostentatieve en vooral smakeloze) luxe leren “kennen”. En welke vreemde uitspraken hij ook doet over Mexicanen, vrouwen in het algemeen en Rosie O’Donnell en Hillary Clinton in het bijzonder, hij blijft een soort pias die immer kan teren op een bepaalde – bij gebrek aan een beter woord – gunfactor. Daarom is deze biografie zonder meer aardig om te lezen en waarschijnlijk informatiever dan het recent verschenen boek(je) van Charles Groenhuijsen. Opvallend daarbij is dat D’Antonio uitputtend is in het vertellen van het verhaal van het leven van Trump, maar dat de basis van zijn succes en karakter redelijk snel duidelijk zijn en dat voor de rest niet meer verandert waardoor soms bij het lezen de vraag opkwam waarom deze man eigenlijk nog een biografie nodig heeft. Want er is al ruimschoots genoeg van ‘The Donald’ in het publieke domein.
‘Nooit Genoeg. De biografie van Donald Trump’ van Michael D’Antonio is in januari verschenen en de vertaling door Jacques Meerman en Rob de Ridder van ‘Never Enough. Donald Trump and the pursuit of success’ voor Uitgeverij Unieboek|Het Spectrum.
Ferdi de Lange (1980) recenseert onder andere boeken en concerten op zijn cultuurblog FerdiBlog. Met enige regelmaat recenseert Ferdi ook voor Jalta.
Copyright afbeelding: Gage Skidmore.
The pursuit of success.
Maar wat mij bezig houdt, en een beetje zorgelijk stemt, is wat uiteindelijk het succes zal zijn. Het zou voor hem een succes zijn als hij de kandidaat voor de Republikeinen wordt. Maar volgt daarop het succes dat hij president wordt? Is dat waarschijnlijk?
Het is mogelijk dat een andere Republikeinse kandidaat kansrijker zou zijn om Obama op te volgen en dat het succes van Trump dat hij de kandidaat is geworden tegelijk het echec van de Republikeinen is. Misschien zullen straks de Demokraten het als een succes vieren dat Trump de kandidaat voor de Republikeinen werd, want misschien kon vooral dankzij dat feit de kandidaat van de Demokraten de verkiezingen winnen.
Maar aangenomen dat Trump ook het succes ten deel zal vallen dat hij de verkiezingen wint en de president wordt, wordt het dan een succesvol presidentschap? Zijn er redenen om daar optimistisch over te zijn?
Nou, ik heb het eerste stukje gelezen. U haat Trump? Straks nog eens de rest. Later.
Rare verhalen over Mexicanen? Tell me more!
Who cares of Trump 110% deugt? Obama haalt de 50% niet, qua deugen en dat komt enkel en alleen omdat ik in een enorm vergevingsgezinde bui ben. Give me a break. Thank god als de VS Trump verkiest boven die horrible Clinton 0.8.
@Kees
Ik respecteer je bijzonder en dat is de reden dat ik, ziende je reagerende, vanzelfsprekend even een comment aan je richt. Kun je me, om inhoudelijk te kunnen reageren, concreet vertellen wat je van Trump verwacht en wat je van Clinton verwacht? Dan kan ik daar op ingaan.
Christopher Hitchens heeft een interessant boek geschreven over de Clintons met de veelzeggende titel No one left to lie to.
Dit is de befaamde perfection fallacy drogreden.
Standaard in het pakket van de NPO, kranten, D66 en ander linkse grote “denkers”
Omdat de oplossing niet perfect is deugd deze niet.
Voorbeeld:
Grenzen sluiten helpt niet tegen immigratie, er komen toch wel mensen door.
Strengere straffen helpen niet, met zal toch altijd overtreders/misdadigers houden
Alcohol verbieden voor minderjarigen helpt niet, ze kunnen er toch wel aan komen.
Belasting verlagen helpt niet, men zal toch wel proberen te ontwijken met dure accountants.
En nu dus: Trump wordt een ramp want hij heeft rare dingen gezegd en gedaan.
In alle gevallen wordt vergeten dat de status quo veel slechter, contraproductiever of inefficiënter is en de voorgestelde verandering wel degelijk een grote verbetering kan opleveren ook al is hij niet 100% perfect.
En wees eerlijk: over Reagan werd eerst ook zo gedacht (acteurtje) en Obama is met al zijn hope en change Carter ruimschoots voorbij gestreeft als slechtste president ooit.
Inderdaad, is Obama een slechte president. Een beetje niksig.
Ook alleen bla bla en zich koesteren in de schijnwerpers samen met zijn wat minder intelligente vrouw die zich laaft aan de luxe van shoppen in Europa en verder niks of niet veel kan.
Trump is inderdaad wel wat eigenaardig en waarschijnlijk ook een narcist, maar ik kan me voorstellen dat je als burger toch wel wilt dat je land als een goede organisatie wordt geleid. Het is ook wel weer verfrissend om duidelijk te weten wat zo’n man voor mening heeft. Hij heeft natuurlijk wel een bedrijf geleid en uitgebouwd. Je hoort vaak dat een ervende generatie alleen het opgebouwde er door kan draaien, maar kennelijk had hij wel een neus voor zaken of de juiste mensen kiezen om dat voor hem te doen.
Obama is ook alleen maar gebakken lucht wat mij betreft. Niks voor elkaar gekregen.
Als Bill Clinton zijn ding in zijn broek had kunnen houden zou ik hem nog een goede democratische kandidaat hebben gevonden, maar ik houd niet van vunzige mannen en ik vond hem na dat schandaal toch een beetje sneu. Overigens ook over Kennedy in retrospectie. Door wat over zijn libido gedrag naar voren kwam, vond ik daar de mooiheid ook van af.
Je moet een president hebben die van dit soort schandalen ver blijft. Dat leek bij Obama dan wel weer redelijk normaal, dat dan weer wel. Je wilt als burger toch een echte ‘leider’ die duidelijkheid biedt.
Inderdaad was Reagan ook een betere president dan eerst werd vermoed. Een leider moet gewoon charisma hebben.
Tsja, het stukje van mijnheer De Lange is van een minzame neerbuigendheid. Helaas wordt dat ook vaak aangetroffen bij “onze”politici, die overigens geen van allen ooit succesvol een bedrijf – laat staan een megaconcern – hebben bestierd.
Jazeker, Trump mag dan soms “ordinair”overkomen en zijn gades allemaal uit dezelfde cyborg-mal hebben betrokken: feit blijft dat veel Amerikanen op hem (willen) stemmen. De Democraten, die m.m. overeenkomen met ons “Links”, gaan op precies dezelfde manier te werk als onze vaderlandse “verhevenen”. Minachting voor wat niet OSM is en afkraken zonder er levensvatbare oplossingen tegenover te stellen.
Over de ” successen” van de Democraat Obama zij hier verder gezwegen.
@Marcel; zo veel heb ik daar niet over te melden, maar voor wat het waard is, hier zoals ik er nu over denk.
Als de keuze tussen Trump of Clinton is en ik was Amerikaan stemde ik waarschijnlijk Trump. Maar of dat straks ook de meeste Amerikanen zullen doen, als dit de keuze wordt, is onzeker. Voor veel Amerikanen die ergens in het midden op de wip zitten zal Trump misschien net iets te extreem gevonden worden. En dan zou het jammer zijn als we weer een Demokraat (Clinton?) krijgen als gevolg van de omstandigheid dat Trump voor de Republikeinen te weinig stemmen uit het midden (en van de “hispanics”) trekt.
Het is heel goed mogelijk dat Trump, in het geval hij toch president wordt, het goed gaat doen. Campagne-uitspraken zijn één ding, wat hij zal doen als hij eenmaal de verantwoordelijkheid krijgt is een ander ding. Natuurlijk is hij niet dom (evenmin als Reagan dat was; wie dat beweerden maakten daarmee duidelijk hoe dom ze zelf waren.) Veel zal ook afhangen van welk team hij om zich heen zou formeren.
Om het beter dan Obama te gaan doen, daar is niet zo veel voor nodig. Maar ik heb uitspraken van Trump genoteerd (overigens alleen uit wat via Nederlandse media tot mij kwam) die mij niet bijzonder blij maakten, o.a. over Poetin en over Israël. Ik weet dat er binnen de Republikeinse partij een vleugel is die vindt dat Amerika veel te Israël-vriendelijk is en daarmee Amerikaanse belangen schaadt, belangen die gediend zouden zijn met hartelijker betrekkingen met o.a. de Golf-staten en de Arabische en/of islamitische wereld. (O.a. Pat Buchanan was van deze vleugel en liet zich in deze geest uit; ik weet niet of die still going strong is, maar zonder twijfel bestaat deze vleugel nog altijd.) Het is me niet geheel duidelijk waar Trump in dezen staat. Ook hier geldt wel: slechter dan Obama kan bijna niet, maar het zou toch wel eens zo kunnen zijn dat de Amerikaans-Israëlische betrekkingen bij Clinton in betere handen zijn dan bij Trump. Dus hier wat aarzelingen. Maar het is so wie so niet aan mij, noch aan welke Europeaan ook. In Amerika zelf is het trouwens niet onbelangrijk hoe het joodse electoraat hier tegenaan kijkt.
Wat ik wel leuk zou vinden (ik ben namelijk psychologisch gesproken een beetje verknipt) is als door de verkiezing van Trump tot president allerlei linkse luidjes, die zo buitensporig blij met hun held Obama waren, zich de komende 4 jaar lekker mogen gaan ergeren. Dan wordt daardoor mijn ergernis over Obama en de blijdschap van zijn Europese vereerders een beetje gewroken. Dát zou ik leuk vinden. Vergelijk het met een voetbal-supporter die erg blij is als een rivaliserende club in de Europa-cup wordt uitgeschakeld, en met wellust de televisiebeelden bekijkt van een sip kijkende trainer en sip kijkende supporters van die club. Beetje kinderachtig, eigenlijk, maar ik raak het kind in mij helaas nooit kwijt.
Los van de vreugde om het chagrijn van de vele gedachteloze pro-Demokraten in Europa heeft Trump ook op zichzelf amusementswaarde. Ik heb al een paar keer hartelijk moeten lachen door wat ik over hem las. Maar zekerheid dat hij de ideale president zou zijn, of minstens zo goed als Reagan, heb ik niet. Mijn grootste vrees is dat zijn kandidatuur het uiteindelijke succes, het succes waar het om gaat, van de Republikeinen in de weg staat. En mocht hij toch president worden, dan is hij wellicht verre van ideaal, maar mogelijk toch beter dan Clinton zou zijn geweest.
Ik verbaas mij keer op keer, of eigenlijk bedoel ik erger mij keer op keer, over de duiding op badinerende toon over kandidaten die niet door de ballotage van de deugterreur komen. Altijd weer Republikeinen trouwens. Veelal vooral over uiterlijkheden als toon en vorm. Niet geheel onbekend zou ik zeggen. Of Trump een narcist is doet er niet toe. Of hij wel of geen goede zakenman is ook niet, wie bepaalt dat trouwens? Zijn manier van doen is duidelijk anders dan de omzichtige nietsigheid van Obama maar dat betekent nog niet dat de man een idioot is. Hij benoemt de dingen in elk geval duidelijk en draait bepaald niet om de hete brij heen. Soms hoor ik hem dingen zeggen waar ik het niet mee eens ben maar anderzijds zegt hij dingen waar ik volmondig mee instem. Als Trump in het nieuws is wordt hij bij voortduring belachelijk gemaakt terwijl dit toch niet de bedoeling mag zijn van hen die nieuws brengen. Feitelijkheden en niets anders. Evenwichtige verslaggeving is vooral van toepassing op hen die OK worden bevonden maar voor alle anderen meet men met andere maten. Al die vormen van karaktermoord waarnaar men voortdurend grijpt om elke niet welgevallige politicus(vrijwel altijd Republikein) kapot te maken vind ik buitengewoon ergerlijk. Obama heeft zich toen hij advocaat was zich bezig gehouden met zaken die verband hielden met de desastreuze community reinvestment act van Carter(1977). Hij vertegenwoordigde vele personen die op basis van hun inkomen geen hypotheek konden krijgen en dwong aldus bij de rechtbank af dat dit toch diende te gebeuren. Pervers? Ooit iets van gehoord? Over de toch behoorlijk grote blunders van Obama ten aanzien van Israel en het Midden Oosten in zijn algemeenheid wordt voorzichtig omheen gefietst. Nota bene klip en klare tegenstellingen. De traan van Obama? Mevrouw Clinton wordt zorgvuldig uit de wind gehouden terwijl er toch behoorlijk wat vragen onbeantwoord zijn. Waarom toch? Ik kan geen goed oordeel vellen over Trump omdat er geen goed oordeel is te vellen. De berichtgeving is voortdurend eenzijdig van toon. Als ik op internet zoek hoor ik de man toch regelmatig dingen zeggen die nou net niet het journaal halen maar waar ik het dan net weer wel mee eens ben. Stemming makerij hebben wij al genoeg in Nederland.
Vooralsnog vraag ik mij in alle ernst af of Trump misschien wel eens beter voor de VS en misschien zelfs de rest van de wereld kan zijn dan Obama.
@Kees
Dank voor je reactie. Wat je zegt zie ik ook zo, behalve wellicht een paar andere accenten. Zo valt me op dat Trump wél aan deze en andere analyses wordt onderworpen en Ms Clinton nimmer. En dat het kritische moslimstandpunt van Trump een unicum is onder de kandidaten van beide zijden en dat dat zeer belangrijk is. Zijn Israël-standpunt is van eminent belang en ken ik inderdaad niet. Ik realiseer me dat kritisch jegens moslims en een VS-belangen-gerichte policy op korte termijn, niet als vanzelfsprekend steun voor Israël hoeft te betekenen, al kan ik me daar heel moeilijk een beeld van vormen. Goedkope olie, wapenverkoop of anti-Poetin-policies kunnen Israël allemaal schaden. Een meer principieel ‘ze horen bij het Westen dus afblijven en respecteren’ zou fijn zijn om te horen.
Ik zal er op letten. Overigens verwacht ik van andere kandidaten geen gunstigere standpunten maar eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik dat niet weet.
Kees rudolf, ik betwijfel of Israel bij Clinton in ‘betere’ handen is dan bij Trump. Denk het eigenlijk niet. De democraten zijn sowieso niet zo op de hand van Israel. Linksig he, nou dan weet je het wel. Destijds, tijdens de Camp David besprekingen, werd het voor Clinton wel erg makkelijk gemaakt om partij te kiezen door de verstokte, zelfs openlijke tegenwerking van Arafat. Dusdanig dat Clinton daar helemaal gek van werd en zich daar zelfs publiekelijk over uitsprak. Het is geen geheim dat hij het mislukken van de besprekingen volledig aan Arafat toedacht. Maar Obama, een democraat, maakt er toch een zootje van? Hij kiest er voor om over het doden van Joden in Parijs te spreken over ‘random killings’. Random? De democraten zullen geen eerlijke steunpilaar voor Israel blijken te zijn maar al glibberend en glijend kiezen voor de Arabieren. In feite gebeurt dat nu al, trouwens niet alleen bij de democraten in de VS maar ook hier in Europa. Boycot van spullen uit Israel. Stelletje schorem. Ik deel jouw bespiegelingen over Trump, alhoewel ik bij mijzelf de neiging bespeur hem een groot deel van de twijfel te gunnen iets dat Hillary inmiddels geheel heeft verspeeld. De tendens hier in Europa is vrijwel altijd dezelfde. Steun voor de Democratische kandidaat en hoon voor de Republikein.
Marzel, Trump heeft zich vooralsnog openlijk uitgesproken VOOR de standpunten van Netanyahoe en tegen de Iran deal van Obama. Vooral omdat die deal buitengewoon gevaarlijk voor Israel zou kunnen zijn. Tevens steunt hij de Israelische standpunten inzake het “Palestijnse’ vraagstuk. Hij steunt openlijk de huidige Israelische politiek en noemt Israel de beste vriend die de VS heeft.
Dat neemt niet weg dat hij ook dingen zegt die in Israel wellicht minder goed zullen vallen maar blijft onverlet dat Trump zich meer pro Israel opstelt dan Obama. Clinton is gewoon een even grote draaikont als Obama waarvan niemand op dit moment weet wat zij nou werkelijk vindt. Laat staan haar openlijke steun voor Israel. Hoe dan ook durf ik te stellen dat Republikeinen zich betere vrienden van Israel zullen tonen dan Democraten.
Inconsequent w.b. mijn laatste zin, maar toch schoot me een voorval uit 2012 te binnen. Een gewapende bende overviel de US-ambassade in Benghazi (Libië). De ambassadeur Chris Stevens en 3 medewerkers kwamen om het leven. Yes-We-Can was” geschokt”(…), veroordeelde het geweld en betuigde zijn medeleven met de familie van de slachtoffers; verder niets… Misschien politiek niet anders mogelijk, maar YWC kan op die manier niet rekenen op “rrrespect”van de Arabier, noch van zijn mede-Amerikanen. Als zijn “optreden” symptomatisch is voor de Democraten, dan kan men slechts hopen dat de niet-establishment kiezer de voorkeur geeft aan een leider met meer mentale cojones en inzicht in de denkwijze van de Islam-aanhangers.