Nog een weekje en dan gaat het gebeuren: stemmen in de Amerikaanse presidentsverkiezingen. We zijn dan eindelijk niet meer puur afhankelijk van onbetrouwbare opiniepeilingen, onrepresentatieve focusgroepen, bordjes in voortuinen, en berichten over ingezameld geld.
Nu, de stilte voor de storm, is het moment waarop hoop en vrezen meer dan ooit de campagne domineren. Gaat Bernie Sanders, de socialist uit Vermont, dan toch een revolutie leiden? Lukt het Donald Trump, de patjepeeër uit New York, om de xenofobie van zijn volgelingen te combineren met uitveronderhandelde pesos om een fantastisch mooie muur langs de grens met Mexico te bouwen? Zijn er buiten hun directe familie en beste vrienden mensen die voor Martin O’Malley of Rick Santorum gaan stemmen? Zal de chaos Michael Bloomberg verleiden tot een hoogstwaarschijnlijk kansloze kandidatuur?
De eerste halte, komende maandag, is in Iowa. Een relatief kleine, blanke staat met een hoop sneeuw en in plaats van stembussen zogeheten een zogeheten caucussysteem. Kiezers gaan urenlang tezamen komen in gymzalen en dergelijke om elkaar te overtuigen van de kwaliteiten van de verschillende kandidaten en in de hoek te gaan staan van de kandidaat die ze steunen. Dit systeem zorgt ervoor dat vooral de meest toegewijde kiezers komen opdraven, en dat heeft natuurlijk zijn implicaties voor de resultaten.
De meest toegewijde Republikeinen in Iowa zijn veelal evangelische en orthodoxe protestanten, vaak van Nederlandse afkomst. Amper 100.000 van hen gaan stemmen, en ze lijken vooral twee kandidaten op het oog te hebben: Cruz en Trump.
De meest christelijke en meest Nederlands-Amerikaanse kiezers in het noordwesten van de staat lijken senator Ted Cruz uit Texas te waarderen: de zoon van een predikant en een ideologische hardliner. Een aantal van hun prominente vertegenwoordigers, zoals Bob Vander Plaats, radio-host Steve Deace, en congreslid Steve King, heeft inmiddels hun steun voor hem uitgesproken. Tot net na de kerst leek Cruz dan ook de beste kans te hebben.
Maar het lijkt toch een spannende race te worden. Trump spreekt het volledige ideologische spectrum op rechts aan en is een voorstander van de voor Iowa belangrijke federale ethanolsubsidies. Sinds hij bovendien het geboorteland van Cruz (Canada) is gaan benadrukken staan de twee weer ongeveer gelijk, en is het onduidelijk of de sterkere lokale organisatie van Cruz het kan winnen van de showman Trump. Als Trump wint zou dat in ieder geval een grote klap zijn voor Cruz, die juist omdat het een caucus is met veel religieuze kiezers zijn hoop gevestigd heeft op een overwinning hier, maar de senator ziet ook kansen in het zuiden, waar een fors aantal staten op 1 maart stemt.
Andere kandidaten uit de sociaal-conservatieve hoek stoppen er waarschijnlijk wel snel mee als ze niet bij de eerste vijf eindigen. Rick Santorum was vier jaar geleden de winnaar in Iowa en landelijk nummer 2 na de uiteindelijke genomineerde, Mitt Romney, terwijl Mike Huckabee Iowa al in 2008 won (tegen John McCain en Mitt Romney) en in die voorverkiezingen uiteindelijk derde eindigde. Voor beiden zijn de perspectieven niet goed als ze, zoals de peilingen doen vermoeden, slecht presteren. Voor Ben Carson, een hersenchirurg die tijdens de herfst een paar werken de peilingen aanvoerde en die tientallen miljoenen heeft weten in te zamelen aan kleine donatie, geldt eigenlijk hetzelfde. Een week later in New Hampshire, waar Trump een forse voorsprong heeft opgebouwd en Cruz minder populair is, volgt dan een vergelijkbaar eliminatieproces voor de kandidaten van het establishment: Marco Rubio, Chris Christie, Jeb Bush, en John Kasich.
Aan Democratische zijde is het verhaal een stuk eenvoudiger: het is Bernie tegen Hillary, en niemand gelooft echt dat Bernie de voorverkiezingen kan winnen. Wellicht wel in Iowa en New Hampshire, want daar zijn alle Democratische stemmers oude hippies en linkse studenten, maar niet in de rest van het land. Maar wellicht kan een verrassing in die twee staten, of zelfs een vervolging van Hillary om haar emailschandaal, nog roet in het eten gooien voor de gedoodverfde favoriet.
Enfin, nog meer een paar nachtjes slapen, en nog één debat tussen de Republikeinen, op donderdag. Tot die tijd geeft The Circus op Showtime een aardig beeld van de campagnes achter de schermen. De meest recente aflevering van Off Message, de podcast van Glenn Trush van Politico, is een gesprek met president Obama waarin hij de campagne en de verkiezingen uitgebreid analyseert. Voor meer historisch perspectief is de Washington Post een podcast begonnen, Presidential: iedere week tot de verkiezingen wordt daarin één van de 44 Amerikaanse presidenten geanalyseerd en gekarakteriseerd. En als je wel een beetje klaar bent met het patsen van Trump en het liegen van Hillary, dan kun je altijd nog West Wing bekijken en naar West Wing History Class luisteren: een serie over een fictieve idealistische president en een podcast die een uur besteed aan iedere aflevering. Veel plezier!
Op zich zijn er ook wel Republikeinse kandidaten die het gematigde geluid van het Republikeinse establishment verkondigen, voormalige kandidaat Romney was hier een voorbeeld van en thans vertolkt Jeb Bush, met een megalomaan campagnebuidel, dit geluid, maar merkwaardig genoeg slaat deze ooit torenhoge favoriete kandidaat geen deuk in een pakje boter, terwijl hij geen of nauwelijks fouten gemaakt heeft en niet betrapt kan worden op rare uitspraken, terwijl je bij Donald Trump verzuipt in rare uitspraken.
Maar het lijkt er op dat de kiezer de kleurloze, vlees-noch-vis kandidaten zat is. Mijns inziens komt dat ook omdat zij de problemen van de burgers, zoals immigratie, zeggen op te lossen maar, net zoals bij ons, heel weinig concrete resultaten bereiken en eigenlijk liever het gewenste beleid van werkgevers en andere lobby groepen (spekken de campagnes) implementeren. Op dat punt, veel overeenkomsten met de politiek van de landen binnen de EU.
Bij de democraten gaat Hilary natuurlijk winnen, volgens juristen kan die email gate geen roet in het eten gooien. Als het met de economie goed blijft gaan kunnen we ons opmaken voor een nieuwe democratische witte huis. Ik denk wel dat er veel ontevreden kiezers zijn maar ze zijn niet in de meerderheid, al hebben ze op veel punten gelijk.
Hou toch op mens. “Xenofobie van zijn volgelingen”: fobie is een psychische afwijking waarbij de angst niet in verhouding staat tot de oorzaak. Wat betreft de horror islam of invoer van Mexicaanse twijfelachtige gelukzoekers is angst en weerbaarheid hoegenaamd niet misplaatst. De fobische idioten zijn de collaborerende islamofielen die de ondergang van onze beschaafde gemeenschappen faciliteren.
Nou, ik heb het artikel niet eens uitgelezen. Het brevet van onvermogen werd mij na een paar regels al weer aangereikt. Ja hoor, daar is ie weer: de xenofobie van zijn volgelingen. Prima, Stan sla ik in het vervolg maar over.